Anne Ben Bir Ölüp Geliyorum

Olağan bir gün değildi aslında. Anlamam gerekirdi. İşaretleri yorumlamam gerekirdi...

Olağan bir günde evde, kendi yatağımda uyanıyor olurdum mesela. Kendi kıyafetlerimi giyip, kendi sokağıma çıkar, kendi muhitimde geziniyor olurdum. İşe gidiyor olmazdım hayır çünkü o ara çalışmıyordum. Rutinim, sokakta gezmek, arkadaşlarımı görmekti o ara.

Ama sıradışı bir gündü işte. Eski arkadaşım Burçe’de kalmış, onun kıyafetlerini giymiş, tanımadığım bir adamla buluşup, tanımadığım bir mekana gitmiş, tanımadığım adamlarla birlikte yanmıştım. Ölmek için güzel bir gündü!

...Değildi tabi. Öyle olduğunu düşünseydim, bugün bu satırları yazıyor olmazdım. Ölmek için güzel bir gün değildi ve ben ölmemeyi seçtim.

Diyorum ya, anlamam gerekirdi. Oraya gitmek istemeyişimden, gittiğim anki “benim buradan çıkmam lazım” hissimden, “ne işim var burada?” dememden, “neyse artık söz verdim. Öğlen olsun, günün diğer yarısında giderim” dememden belliydi. Kaçmam gerekirdi oradan.

Kaçmadım... hayatımın en büyük hatası mıydı? Hayatımın en büyük tecrübesi mi? Etrafımda bir sürü adam, silahlar patlıyor, kovanlar uçuşuyor, bekleme salonundaki yapay çiçekler... Nedense ona takılmıştı aklım. Şöyle demiyordum mesela: “atış poligonunda ne işim var?!” Hayır, ben yapay çiçeklere takılmıştım; patlayan silahlar değil de, etrafımda yapay çiçekler olması rahatsız etmişti beni.  Silahlar gerçek dünyaya aitti de sanki, plastik çiçeklerdi gerçekliği bozan...

Saat 12.00’ye geliyordu. İçeriden haber geldi, “diğer grup hazır”. Tamam, birazdan öğle yemeğine çıkarız, sonra ben “gidiyorum” derim, bu macera da burada biter demiştim kıvılcımı gördüğümde.

Tavanda bir kıvılcım vardı, ne bileyim, olur öyle sandım. Poligonda sık sık alev çıkıyordur belki de, ne bileyim… Çıkmıyormuş! Elektrik kablosuna ateş etmiş biri, yanıyormuşuz, ne bileyim… Çantamı aldım, yukarı kapıya koştum, kapıyı açacağız, çıkıp gideceğiz sandım, ne bileyim… Önümde koşan adamın, hepimizin kaderini değiştireceğini ne bileyim…

Kaza durumlarında “panik yapmayın, soğukkanlılığınızı koruyun” derler. Önümüzde koşan adam panikle kapı kulbunu kırmasaydı, bugün bu satırları yazıyor olmazdım.

Çelik bir kapıydı. İçeri doğru açılıyordu. Kulbu kırıktı. Alevler yukarı geliyordu. Barut tozundan dolayı yangın çok hızlı büyümüştü. Ve biz ölüyorduk.

Yapacak pek bir şey yoktu. Bağırıp ağlamanın faydası da… Sadece ölüyorduk. Duman arttıkça nefes almak zorlaştı. Son hatırladığım, kafamı çantama sokmuş nefes alıyordum. Sonra…

Sonra sağıma soluma baktım, sakince “bir takım tanımadığım adamlarla ölüyorum” dedim… “Baba yanına geliyorum” dedim bir de; sonrası yok!

Gözümü açtım, rüyadan uyandım. Bu saate kadar uyumuşum. Ne tuhaf bir rüyaydı. Ama nasıl olur ki? Hem ben neredeyim? Allahım bu bir rüya değil mi? Balık gibi çırpınıyordum ambülansta, nefes alamıyordum. Beni nereye götürüyorlar, yanımdaki kim, hiçbir fikrim yok.

Bir sonra hatırladığım sahne hastane odası. Yanımda yatan bir adam var, tanımıyorum. Ayakta gezen adamlar var, tanıyorum, bizim poligondan. Çok ağrım var, onu biliyorum, sedyede yatarken ellerimin, parmak uçlarımın acısını hissediyorum en çok. Parmak uçlarım sedyeye değerken acıyor. Ellerimi kaldırmak istiyorum, kaldıramıyorum. Hemşireye seslenmek istiyorum, seslenemiyorum. Kısık sesimle, yanımda yatan bıyıklı adama “bana hemşireyi çağır” diyorum. Hemşire geliyor ve ben annemin numarasını veriyorum. Sonra hemen vazgeçip “kardeşimi ara” diyorum, annem korkmasın. Aradan kaç dakika geçti, Ceki ne zaman geldi bilmiyorum. Hatırladığım tek şey Ceki’yi kapının eşiğinde gördüğüm an. “iyiyim, yalnız değilim, ailem burada artık” dediğim anı hatırlıyorum. Sonrası bulanık…

Işsiz olduğum bir dönemdi. Allah biliyor ya, iş arıyor da değildim. Hele ki bu tercüme işini… Boşta olduğumu bilen arkadaşım Şeli “Cessi” dedi, “bizim Pazartesi- Perşembe İngilizce bilen birine ihtiyacımız var, tercümanlık yapmayı düşünür müsün?” Ne yalan söyleyeyim, düşünmüyordum. Hiç de hevesim yoktu. Başıma gelecekleri mi hissetmiştim ne?! Kız “cv’ni gönder bana” dedi, istemesem de peki dedim. Istemiyorum ya, mail gitmiyor. Cv’ni göndermedin dedi, mail gitmemiş, evren de istemiyor bu işin olmasını. Ancak kaderden kaçış yokmuş, neticede o işi aldım ve bir güzel yandım!

Ömrümde ilk ve tek poligon ziyaretimdi. Benim ne işim olur poligonda?! Şöyle olur; tercümanlığını yapacağım adamla, Ephraim’le tanışma toplantısı yaptık. Ben Şeli’nin teklif ettiği gibi Pazartesi- Perşembe günleri arası tercüme yapacaktım. Ancak Ephraim, “yarın bir iş var, istersen yarın gel birbirimizi deneyelim, eğer ikimiz de memnun kalırsak Pazartesi- Perşembe günleri arasındaki işi sana veririz” dedi ve böylece yangının çıkacağı gün benim poligonda olmam için kader ağlarını örmüş oldu.

İş, güvenlik firması elemanlarına atış eğitimi vermekti. Eğitimi veren adam Türkçe bilmediği için ben İngilizce- Türkçe tercümanlık yapıyordum. Sabah bir gruba, öğleden sonra başka bir grup insana eğitim verilecekti. Zaten ne olduysa o öğle yemeğinden hemen önce oldu. O kıvılcım biraz gecikseydi, ben öğle yemeğine çıkmış, bir daha da poligona dönmemiş ve yanmamış olacaktım.

Kıvılcımı ilk gördüğüm andan, dumandan nefes alamayıp düşüp bayıldığım ana kadar kaç dakika geçtiğini bilmiyorum. Olsa olsa 5-6 dakikadır. 

Kendi yazdıklarımı okuyunca roman gibi gelen bu hikaye, benim hayatım. Ne kadar da tuhaf, sanki hiç yaşanmamış gibi... 

Hayat, bir olasılıklar zinciri. Hangi kibriti çekip ne tarafa gideceğin, tüm hayatının akışını değiştiriyor, kontrol edemiyoruz bazen. Önemli olan, ne olduğu değil, olan olduğunda nasıl davrandığın galiba. Hayatta bazen sorunlar olacak. Peki sen bu sorunları nasıl göğüsleyeceksin? İşte asıl konu bu.