Günlerdir sosyal
medyada kadınlar siyah beyaz fotoğraflarını paylaşıp farkındalık yaratmaya
çalışırken, bir yandan da “ne gerek var”cılar türedi. Öncelikle, 1- Sen
istemiyorsan yapma, kimse zorlamıyor. 2- Daha iyi bir fikrin varsa paylaş. Bunu
yaparken, diğerlerine tepeden bakmana, ukalalık yapmana gerek yok, ayrıştırıcı
değil, birleştirici ol. 3- O kadınların bunu neden yapmış olabileceğiyle ilgili
biraz empati kur, belki yalnız olmadıklarını hissetmek iyi geldi, belki
birlikten kuvvet doğacağını düşündüler, belki şu an içlerinden bazısı
halihazırda şiddet görüyor ve bunu açıkça söyleyemiyor, belki bazısının elinden
yalnızca bu geliyor, belki o kadar travmatize olmuş ki, başka bir şey yapamıyor…
ya da belki sadece güzel bir fotoğrafını paylaşmak istemiştir, kime ne. Hepsi
bir yana, kadın erkek hepimiz o kadar otomatik eleştiriyoruz ki, birbirimizi
baltaladığımızı bile farketmiyoruz. Eleştirmekten ve şikayet etmekten
besleniyoruz. Üstelik olumlu eleştiri de değil. Yalnızca “o öyle olmaz”
tepedenliği. Bunu yazarken kendi kendime de düşünüyorum, “ben de şu an
eleştirdiğim üslupta mı yazıyorum?” diye. Empati talep ederken, ben de karşı
tarafa mı bağırıyorum? Hepimizin dönüp çuvaldızı kendine batırması dileğiyle…
