Son zamanlarda normlarımın anormalleştiğini fark ediyorum... Anlattıklarımın meğerse ne kadar acaip olduğunu karşımdakinin gözlerinden görüyorum. Babamın ölümü yüzyıllar önce gibi artık, alışmışım... Geçirdiğim kaza ise son derece basit bana göre; bir yanmışım, bir sönmüşüm... Kardeşimin ölümü hala taze ama, ona da mı alışıyorum? Hele hele "çok şükür, daha beterleri de var" dediğimde kim bilir dinleyenler "daha ne olsun" diyordur belki, kim bilir...
Kardeşimin 7 günü dolar dolmaz, 8. gün teyzemin öldüğünü söylemiyorum bile mesela, bana göre teferruat. Kedimin öldüğündense bahsetmiyorum bile. "Kalçamı kırdım neyse ki, daha kötüsü de olabilirdi" diyorum, "boşver, böyle geçici şeyler olsun" diyorum geçende patrona, "daha ne olsun?" diyince kendime geliyorum, evet ya, bayağı ciddi birşey aslında, di mi?.. Sizin de hayatlarınız böyle değil mi olm, beni mi kandırıyorsunuz?!
Ben galiba tatlı tatlı deliriyorum...
